czwartek, 30 czerwca 2022 r.
(Mt 9,1-8)
Jezus wsiadł do łodzi, przeprawił się z powrotem i przyszedł do swego miasta. I oto przynieśli Mu paralityka, leżącego na łożu. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: Ufaj, synu! Odpuszczają ci się twoje grzechy. Na to pomyśleli sobie niektórzy z uczonych w Piśmie: On bluźni. A Jezus, znając ich myśli, rzekł: Dlaczego złe myśli nurtują w waszych sercach? Cóż bowiem jest łatwiej powiedzieć: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań i chodź! Otóż żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu! On wstał i poszedł do domu. A tłumy ogarnął lęk na ten widok, i wielbiły Boga, który takiej mocy udzielił ludziom.
„Ufaj, synu! Odpuszczone są ci twoje grzechy”. Czy sparaliżowany niósł w swym sercu jakąkolwiek nadzieję na poprawę swojego losu? Jeśli już, to zapewne na uzdrowienie fizyczne. Może po drodze opowiedzieli mu o uzdrawiającej mocy tego Proroka. Może w ten sposób nadzieja wstąpiła w jego serce. A oto otrzymał o wiele więcej, niż się spodziewał. Jezus odsłonił przed nim prawdę o tym, że jest prawdziwym Bogiem, więc może odpuszczać grzechy. O tym, że człowiek jest jednością duszy i ciała, i przede wszystkim potrzebuje żyć w przyjaźni z Bogiem. Bóg jest zawsze hojniejszy niż tego się spodziewamy.
Rozważania przygotowuje Ksiądz dr hab. Janusz Lekan, prof. KUL